گندم عمده ترین محصول زراعی کشور است. سطح زیر کشت گندم آبی و دیم کشور در سال 1380 به ترتیب27/2 و51/3 میلیون هکتار و متوسط عملکرد آن در شرایط آبی و دیم به ترتیب 3 و 7/0 تن در هکتار بوده است. نرخ خودکفایی گندم در سال های مختلف بین 60-80 درصد نوسان داشته است. در صورتی که متوسط عملکرد در شرایط آبی و دیم به ترتیب تا سطح 8/4 و16/1 تن در هکتار افزایش یابد، خودکفایی در تولید این محصول تحقق خواهد یافت(کشاورز و همکاران، 1380).

مهم ترین عوامل تآثیرگذار در کاهش عملکرد گندم کشور به شرح زیر می باشند(آهون منش،1371):

      ×             پایین بودن آگاهی و دانش علمی و عملی کشاورزان

  ×       نارسایی در تآمین و توزیع به موقع نهاده های کشاورزی(بذر، کود، سم و  …)

      ×             بالا بودن میزان ضایعات در مراحل مختلف تولید

  ×       محدود بودن منابع آب و یا عدم وجود نظام صحیح آبیاری در اغلب مناطق کشور

  ×       خسارت آفات، بیماریهای گیاهی، علف های هرز و عدم مدیریت صحیح کنترل                            آنها

  ×       عدم مصرف صحیح و بهینة کودهای شیمیایی و یا کمبود و عدم توزیع به موقع آنها

      ×            کاربرد غیر اصولی و نامنظم ماشین آلات و ادوات کشاورزی

      ×            عدم توسعة مکانیزاسیون کشاورزی در بسیاری از نظام های بهره برداری

  ×      کمبود وسایل، ابزار و اعتبار در زمینه های مختلف تحقیق، ترویج و آموزش کشاورزی

      ×            کمبود سرمایه گزاری در تولید محصولات کشاورزی

      ×            نارسایی سیاست ها و برنامه های کشور برای تولید محصولات کشاورزی